گناه من...

چه گویمش که به لکنت فتاده شعر و غزل

کنار طعم لبانش خجل هر آن چه عسل

 

جفاست گر که بخوانم رخش به شمس و قمر

رواست گر که بخواهم بگیرمش به بغل

گناه من......

  تنت عجیب تر از معجزات موسایی است عجیب تر ز دم روح بخش عیسایی است   نمی توان به غزل گفت وصف روی تو را که سر به پای تو بهت آور و تماشایی است   خدا گمان کنم از خلق تو به وجد آمد که روح و جسم تو جانا نم گناه من......ادامه مطلب

چه روزها که ز هجر تو بی قرار گذشت

شبم به یاد وصالت به انتظار گذشت

 

به سوی مرگ پیاده اگر همه بودند

ز داغ دوری تو عمر من سوار گذشت

گناه من......

قدری بیا نزدیک تر، بنشین کنارم

پیراهنم عطر تنت را دوست دارد

 

لبخند سرخی را ز لبهایت نشان ده

چشمان من خندیدنت را دوست دارد

گناه من......

سرنوشت من و تو

 

بسته بر دوری شد

همه دلتنگی شد

تو بگو دلبرکم

بی تو تنها چه کنم؟

 

چقدر شعر سرایم هرشب؟

تا چه اندازه به خوابی ز تو دلخوش باشم؟

تا کجا صبر کنم؟

 نیست راهی به تو، خود می دانم!

 

آه!

واژه وصل به اشعار، پر از درد شده

پر ز نومیدی و رنج

 نه پر از شور

نه شوق

همه دلتنگی محض

 

وصل را پاک کنم دیگر من

از لغت نامه عشق

جای آن واژه حسرت بنشانم امروز

به خودم می گویم

چشم بر راه بدوز

چشم بر راه بدوز!!!

گناه من......

بی تو تنها مانده ام در کوچه های بی کسی

لحظه ای حسرت نصیبم لحظه ای دلواپسی

 

شهر را می چرخم و می گردم و گویم به خود

روزگار وصل می آید تو بر او می رسی 

گناه من......

شبم بدون خیالی ز "وصل" سر نشود

بدون یاد تو شب تا سحر گذر نشود

 

از آن زمان که دلم را به خنده ای بردی

به سوی روی کسی در جهان نظر نشود

 

بیا که رنج فراق تو را تحمل نیست

بیا که قصه شب های تار سر نشود

 

بیا که عمر جوانی به سر شود آخر

زمان اگر گذرد وصلمان دگر نشود!

 

به سوی با تو شدن گر چه سخت و رویایی ست

ولی خیال وصالت ز سر به در نشود

 

همین که یاد تو در ذره ذره جان من است

بس است و وصل، فدای سرت اگر نشود!

گناه من......

من به یاد تو ز شب تا به سحر را بیدار

تو ولی فکر دگر در سر و در خواب انگار

 

چه کنم؟ یاد تو از سر نرود هر چه کنم

کاش می شد که کنارم شوی یک شب دلدار

گناه من......

دلم رفت از دست خندیدنت
الهی به قربان دل بردنت

ربودی و رفتی که رفتی، ولی
دلم رفته از شیوه رفتنت

گناه من......

با آنکه می دانستم از اول گناهم را
تکرار کردم روز و شب ها اشتباهم را

آشی نخوردم لیک کامم پر ز آتش شد
نفرین کنم هر روز این بخت سیاهم را

حیران و سرگردان چو مرغی زار و پرکنده
بر در بدوزم تا سحرگاهان نگاهم را

آرامشم تنها خیالی گشته یا خوابی
از من نگیرد کاش روزی جان پناهم را!

َشعری سرایم در پس شعری دگر هر روز
بگذار تا بیند جهان حال تباهم را

روزی رسد از راه و با خود می برد شب را
دنیا رساند در کنارم دلبخواهم را

گناه من......